به گزارش خبرگزاری پیشکو و به نقل از شفقنا افغانستان، آقای بنت امروز در شصتمین نشست شورای حقوق‌‌بشر سازمان ملل متحد گفت که گزارش‌های او و سایر منابع، «تصویر ثابتی از وخامت وضعیت حقوق بشر در افغانستان ارائه می‌دهند.»

گزارشگر ویژه حقوق‌‌بشر سازمان ملل متحد گفت که شماری از کشورها افغا‌نستان را یک «قضیه از دست رفته» می‌دانند؛ زیرا فکر می‌کنند که طالبان کنترل کامل این کشور را در اختیار دارند و هیچ جایگزین واقع‌بینانه وجود ندارد.

او افزود که شماری از کشورها نسبت رویکرد عمل‌‌گرایانه نسبت به طالبان را به نفع منافع امنیتی و تجاری خود می‌دانند.

آقای بنت اما تأکید کرد: «بگذارید واضح بگویم: افغانستان یک قضیه از دست رفته نیست، این یک آزمون است! آزمونی که آیا جهان در برابر آزار و اذیت جنسیتی محکم خواهد ایستاد یا خیر، آزمونی که آیا اصول حقوق بشر به صورت جهانی اعمال می‌شود یا فقط زمانی که از نظر سیاسی مناسب باشد، آزمونی که آیا ما صدای افغان‌ها به ویژه زنان را که با وجود خطرات فوق‌العاده همچنان شجاعانه مقاومت می‌کنند، می‌شنویم و آزمونی که آیا ما آماده‌ایم تا مصونیت از مجازاتی را که دهه‌هاست خشونت را تداوم بخشیده است، به چالش بکشیم.»

گزارشگر ویژه حقوق‌‌بشر سازمان ملل متحد گفت که برای اینکه مانع تبدیل‌شدن افغانستان به یک «قضیه‌ای از دست رفته» شویم باید از تمام ابزارهای در دسترس استفاده کنیم.

او اضافه کرد که رویکرد که استفاده از «تمام ابزارها» شامل فشار بین‌المللی پایدار و اصولی، مشوق‌هایی برای بهبود، حمایت تقویت‌شده از جامعه مدنی، گسترش کمک‌های بشردوستانه، پاسخ‌گویی بین‌المللی، جرم‌انگاری آپارتاید جنسیتی و به چالش کشیدن نسخه‌ی طالبان از شریعت توسط علمای دینی و کشورهای دارای اکثریت مسلمان است.

ریچارد بنت تأکید کرد که «اساس همه‌ی این‌ها باید محور قرار دادن حقوق، صدا و نقش زنان باشد.»

او همچنین گفت که یکی از ابزارهای مهم برای تضمین پاسخ‌گویی و بازدارندگی از نقض‌های بیشتر حقوق‌بشر، ایجاد یک سازوکار تحقیقاتی مستقل است.

به گفته‌ی آقای بنت، چنین سازوکاری مکمل مأموریت او، کار یوناما، دادگاه بین‌المللی کیفری و دیگر تلاش‌ها برای «عدالت، حقیقت و جبران» خواهد بود.

او گفت، آنچه در افغانستان در حال رخ دادن است، نتیجه‌ی انتخاب طالبان و جامعه جهانی، از جمله شورای حقوق‌‌بشر سازمان ملل متحد است و این بدان معنا است که انتخاب‌ها و اقدامات متفاوت امکان پذیر است.

ریچارد بنت از شورای حقوق‌‌بشر سازمان ملل متحد خواست که با اقدام قاطع و مؤثر به شجاعت شهروندان افغانستان پاسخ دهد.

خبرگزاری پیشگو و به نقل از تسنیم، جنبش مقاومت اسلامی فلسطین حماس با صدور بیانیه‌ای اعلام کرد تلاش مذبوحانه رژیم صهیونیستی برای ترور هیآت مزاکره کننده حماس در پایتخت قطر، یک جنایت فجیع، تجاوز آشکار و نقض صریح همه قوانین بین‌المللی است.

در ادامه این بیانیه آمده است این جنایت، تعرضی به حاکمیت کشور قطر به شمار می‌آید؛ کشوری که به همراه مصر، نقش مهم و مسئولانه‌ای در پیشبرد میانجی‌گری و تلاش‌ها برای توقف تجاوز و دستیابی به توافق آتش‌بس و تبادل اسرا بر عهده دارد.

این اقدام بار دیگر ماهیت جنایتکارانه اشغالگران و تمایل آن برای نابود کردن هر فرصتی جهت رسیدن به توافق را آشکار می‌کند.

حماس تصریح کرد ما تأکید می‌کنیم که دشمن در ترور برادرانمان در هیأت مذاکره‌کننده شکست خورده است، در حالی که شماری از برادران شهید به جایگاه والای عزت و افتخار پیوسته‌اند. آنان عبارتند از:

 شهید جهاد لبد – مدیر دفتر خلیل الحیه

 شهید همام الحیه – فرزند خلیل الحیه

•شهید عبدالله عبد الواحد – محافظ

 شهید مؤمن حسونه – محافظ

•شهید احمد المملوک – محافظ

همچنین ما شهادت «بدر سعد محمد الحُمیدی» از نیروهای امنیت داخلی قطر را تسلیت می‌گوییم.

حماس خاطر نشان کرد هدف قرار دادن هیأت مذاکره‌کننده در لحظه‌ای که پیشنهاد اخیر رئیس‌جمهور آمریکا، دونالد ترامپ، مورد بررسی قرار می‌گرفت، به روشنی و بدون هیچ تردیدی اثبات می‌کند که نتانیاهو و دولتش خواهان دستیابی به هیچ توافقی نیستند و عمداً در پی نابودی همه فرصت‌ها و ناکام گذاشتن تلاش‌های بین‌المللی هستند.

حماس خطاب به دولت آمریکا گفت ما دولت آمریکا را به دلیل حمایت دائمی از تجاوزات و جنایات اشغالگر علیه مردم‌مان، در این جنایت با رژیم اشغالگر شریک می‌دانیم.

جنبش صلح و آزادی به‌عنوان یک حرکت مستقل، عدالت‌خواه و ضد تبعیض اعلام موجودیت کرد و بر سه اصل بنیادی خود یعنی عدالت، آزادی و همبستگی تأکید ورزیده است .

محفلی که به این مناسبت در شهر کلفرونیای ایالات متحده امریکا برگزار گردیده بود به شمول فعالین سیاسیون خارجی شمار زیادی از سیاستمداران افغانستان، جوانان و فرهنگیان شرکت نموده بودند.

صمیم یاور، بنیان‌گذار این جنبش، در مراسم اعلام موجودیت آن گفت که هدف اصلی این حرکت، انسجام نیروهای آزادیخواه، به‌ویژه جوانان و تلاش برای عدالت اجتماعی و تقویت صدای صلح طلبی و ایجاد یک حکومت همه شمول در افغانستان میباشد.

تا با تکیه بر هویت تاریخی و فرهنگی مردم و با مبارزه مدنی و سیاسی، زمینه ایجاد یک نظام ملی و دموکراتیک را در افغانستان  فراهم سازد.

سمیع سلطانی یکی دیگری از اعضای موسیین این جنبش به رسانه ها گفت که جنبش صلح و آزادی آدرس های مشخص خود را از طریق شبکه های مجازی نیز آمده کرده تا فعالیت های سیاسی و دپلوماتیک این جنبش از طریق این آدرس ها و ویب سایت مشخص آن به مردم افغانستان ابلاغ گردد.

این مراسم با استقبال پرشور جامعه مهاجران و پوشش رسانه‌ای گسترده ملی و بین المللی همراه بود و به‌عنوان نقطه عطفی در تاریخ معاصر مبارزات آزادی‌خواهانه مردم افغانستان ثبت گردید.

 به گزارش پیشگو« اکونومیست در یک گزارشی نگاشته است که این درخواست با هدف جلوگیری از افتادن این تجهیزات به دست گروه های شورشی در افغانستان و پاکستان مطرح شده است.

سخنگوی ارتش پاکستان احمد شریف چودری، گفته است: «همه چیز در افغانستان برای بالاترین پیشنهاددهنده در دسترس است.» او از امریکا خواسته تا این سلاح‌ها را از بازار سیاه خریداری کرده و اطلاعات نظامی بیشتری در اختیار پاکستان قرار دهد تا نیروهای این کشور بتوانند برای مقابله با شورشیان آماده شوند.

به گفته این گزارش، مقام‌های امریکایی ممکن است تجهیزاتی مانند نفربرهای زرهی مقاوم در برابر ماین و دوربین‌های دید در شب را تأمین کنند؛ تجهیزاتی که کارشناسان معتقدند تأثیر چندانی بر موازنه نظامی با هند نخواهد داشت. با این حال، چنین اقدامی با مخالفت شدید دولت هند، خریدار بزرگ تسلیحات امریکایی، روبه‌رو خواهد شد.

علاوه بر موضوع تجهیزات، پاکستان خواستار آن است که امریکا و دیگر کشورهای غربی ادعاهای اسلام‌آباد مبنی بر حمایت هند از تحریک طالبان پاکستان (تی‌تی‌پی) و گروه‌های جدایی‌طلب بلوچ را بپذیرند و برای توقف چنین فعالیت‌هایی بر دهلی‌نو فشار بیاورند.

با وجود این درخواست‌ها، پاکستان همچنان همکاریهای خود با غرب علیه داعش خراسان را ادامه می‌دهد. طی یک سال گذشته، تلاش‌های مشترک پاکستان و امریکا برای هدف قرار دادن رهبران داعش خراسان در مناطق مرزی افغانستان و پاکستان افزایش یافته است. این گروه اکنون بین ۴ تا ۶ هزار جنگجو دارد که عمدتاً در شرق افغانستان و شمال و جنوب‌غربی پاکستان فعال‌اند و تهدیدی جدی برای منطقه و منافع غرب به شمار می‌روند.

جغرافیای جهنم در افغانستان امروز، دو نام بیش از همه لرزه بر اندام مردم می اندازد: طالبان و داعش.

هر دو مدعی دین هر دو حامل پرچم «اسلام» و هر دو غرق در خون. اما آن‌چه میان این دو جریان جریان دارد چیزی فراتر از یک رقابت سیاسی یا نظامی است. اینجا با جنگ سگ های هار بر سر استخوان‌های دین روبه‌رو هستیم. جنگی که نه تنها مرزهای جغرافیا، بلکه مرزهای روان انسان را می‌درد. این پژوهش می‌کوشد با نگاهی روان‌شناختی، اجتماعی و رسانه‌ای نشان دهد که طالبان و داعش چه تفاوتها و شباهت‌
هایی دارند، چرا به جان هم افتاده‌اند و چرا آینده افغانستان در چنبره این تضاد میتواند به کابوس‌های تازه‌ای گره بخورد.

پیدایش طالبان و داعش: بذرهای خشونت:
طالبان در دهه ۱۹۹۰ از مدارس دینی پاکستان برآمدند فرزندان جنگ‌های داخلی تغذیه‌شده از کمک‌های استخبارات پاکستان (ISI) و دلارهای سعودی. آنها نمایندگان یک قبیله‌گرایی مذهبی بودند که هدفش بیش از هر چیز کنترل افغانستان و تحمیل نظم طالبانی بر جامعه بود.
داعش اما در سال ۲۰۱۴ از دل جنگ عراق و سوریه زاده شد ترکیبی از بعثیهای شکست‌ خورده، افراط‌گرایان جهانی و جوانان سرخورده. آنها خود را نمایندگان یک خلافت جهانی میدانستند مرز نمی‌شناختند و دشمن برایشان هر کس بود که (بیعت) نکند.

طالبان؛ مردان قبیله، زندانی سنت
طالبان محصول جامعه‌ای قبیله‌ای و مردسالارند.ارزشهای آنها از بستر سنتهای پشتونوالی و آموزه‌های متحجرانه مذهبی برآمده است. آن ها بیش از همه به خاک، قبیله و ملا وابسته‌اند. در روان طالبان، خشونت ابزاری مشروع برای حفظ نظم سنتی است. زنان در این معادله جایگاهی جز کالای ناموس ندارند و مردان جوان فقط با تفنگ و مسجد تعریف می‌شوند.

داعش؛ روان‌پریشان با پرچم سیاه
داعش، بر خلاف طالبان، جهانی می‌اندیشد. ابزار اصلی‌اش نه تنها تفنگ بلکه نمایش خشونت است. ویدیوهای سربریدن، زنده‌سوزاندن و انفجارهای نمایشی، بخشی از «ماشین روانی داعش» هستند. روانشناسی داعش بر پایه ترکیبی از نمایشگری، عقده مرگ و ایدئولوژی مطلق‌گرایانه است. اگر طالبان سنتی و بومی‌اند، داعش مدرن و جهانیست اگر طالبان شلاق میزند، داعش صحنه‌سازی هالیوودی میکند

طالبان و داعش هر دو از دین به‌عنوان سلاح استفاده میکنند. اما این دین، نه دین معنویت بلکه دین خشونت است. آنها برای جوانان فقیر و سرخورده هویت میسازند. روانشناسی اجتماعی نشان میدهد که در شرایط بحران، افراد برای فرار از اضطراب آزادی(اریش فروم) به گروه‌های بسته و مستبد پناه میبرند. طالبان و داعش دقیقاً همین خلأ را پر میکنند امنیت در ازای اطاعت.

در هر دو گروه، زن به‌مثابه تهدید تعریف میشود. طالبان با شلاق و حبس در چهاردیواری خانه و داعش با فروش زنان ایزدی در بازار برده. روانکاوی فروید نشان میدهد که سرکوب میل جنسی و ترس از زن، به دشمن‌سازی از زن میانجامد. این دشمن‌سازی در طالبان و داعش به اوج رسیده است زن نماد شیطان و مرد طالب یا داعشی تنها با کنترل زن میتواند مومن بماند.

کودکان در نگاه طالبان و داعش یا باید جنگجو شوند یا کشته. مدارس طالبان به‌مثابه کارخانه‌ های مغزشویی کار میکنند و داعش از کودکان بمب‌گذار میسازد. این قتل‌ عام معصومیت نه تنها جنایت علیه کودکان بلکه جنایت علیه روان یک ملت است. جامعه‌ای که کودکش کشته یا شست‌وشو داده شود، آینده‌ای جز تداوم چرخه خشونت ندارد.

طالبان بخش بزرگی از اقتصاد خود را از طریق تجارت تریاک و مالیات جنگی تأمین میکنند. اقتصاد طالبان یعنی مخلوطی از دین، مواد مخدر و قاچاق. داعش اما از غارت، قاچاق نفت و باج‌گیری تغذیه میکند. این اقتصادهای کثیف، روان جنگجویان را به اعتیاد به ثروت حرام آلوده میسازد. پول آسان، به همان اندازه که تفنگ را شارژ میکند، روان را نیز تباه میسازد.

مدارس دینی در پاکستان برای طالبان و ماشین تبلیغاتی اینترنتی برای داعش هر دو نقش کارخانه روان را دارند. در این کارخانه‌ها کودک و نوجوان از هویت انسانی خالی و با نفرت و اطاعت کورکورانه پر میشود. از دیدگاه روانشناسی شناختی، تکرار، انزوا و ترس، ابزار اصلی شست‌وشوی مغزی‌اند. طالبان از مکتبهای روستایی و داعش از تلگرام و یوتیوب، دو راه متفاوت برای یک هدف مشترک دارند آنهم ساختن انسان بی‌فکر.

داعش در این حوزه بی‌رقیب است. ویدیوهای هالیوودی‌اش در اینترنت به‌دنبال ایجاد رعب جهانی‌اند. طالبان بیشتر سنتی‌اند اعلامیه، رادیو، تهدید در مساجد. اما هر دو در یک چیز مشترکند: مدیریت ترس. روان ترسیده راحت‌تر مطیع میشود. تبلیغات آنها نه برای اطلاع‌رسانی، بلکه برای شکستن روان جمعیست.

رهبران هردو گروه
رهبران طالبان و داعش نیز هر کدام کاراکتری متفاوت دارند. هبت‌الله آخندزاده، مرشد طالبان، شخصیتی منزوی، متحجر و سنتی است بیشتر یک ملای روستایی با قدرت مطلق. رهبران داعش اما نمایشگر و کاریزماتیک‌اند از ابوبکر بغدادی تا شاخه‌های خراسانی. روان‌پریشی فردی و سادیسم جمعی در رهبری داعش برجسته‌تر از طالبان است.

طالبان بدون حمایت ISI پاکستان و دلارهای سعودی هیچ‌گاه به قدرت نمیرسیدند. داعش بدون شبکه‌های قاچاق جهانی و پشتیبانی های پنهان، امکان رشد نداشت. این نشان میدهد که طالبان و داعش صرفاً جنبش‌های داخلی نیستند، بلکه ابزار جنگ‌های نیابتی منطقه‌ای و جهانی‌اند.

مردم افغانستان، قربانیان اصلی این دو هیولا هستند. زنان با محرومیت، مردان با اجبار جنگ، کودکان با مرگ یا مغزشویی. روان جمعی جامعه به‌سوی بی‌حسی، افسردگی و سکوت اجباری رانده میشود. هانا آرنت از ابتذال شر سخن میگوید: وقتی خشونت آنقدر عادی میشود که دیگر کسی تعجب نمیکند. امروز در افغانستان دقیقاً همین ابتذال در حال نهادینه شدن است.

طالبان محلی‌اند، قبیله‌ای و سنت‌محور. داعش جهانیست، مدرن در ابزار و بی‌مرز در هدف. طالبان می‌خواهند افغانستان را در مشت داشته باشند، داعش خلافتی جهانی می‌طلبد. طالبان مردسالار سنتی‌اند، داعش نمایشی و تبلیغاتی. یکی بومی و ایستا، دیگری جهانی و پویا در خشونت. همین تفاوت‌هاست که دشمنی آن‌ها را اجتناب‌ناپذیر کرده است.

سه سناریو قابل تصور است:
۱. طالبان قدرت خود را حفظ می‌کنند و داعش در حاشیه می‌ماند، اما همچنان به‌عنوان تهدید روانی و امنیتی فعال است.
۲. داعش رشد می‌کند و طالبان را به چالش میکشد افغانستان به میدان جنگ داخلی تازه بدل می‌شود.
۳. هر دو ضعیف می‌شوند و میدان برای نیروهای جدید یا دخالت خارجی باز می‌شود.

از دیدگاه روان‌شناسی جمعی، حتی اگر یکی پیروز شود، روان جامعه شکست‌خورده باقی خواهد ماند. زخم طالبان یا داعش، زخم افغانستان است.

در یک نتیجه‌گیری کلی میتوان چنین بحث کرد که وقتی عمامه‌های خونین بر سر استخوانهای دین هار میشوند طالبان و داعش دو روی یک سکه‌اند‌،سکه‌ای که با آن دین را به چماق تبدیل کرده‌اند. این‌ها نه نمایندگان اسلام، بلکه بازتاب روان‌های سرخورده، عقده‌ای و بیمارند. جنگ آن‌ها جنگ دین نیست. جنگ قدرت است. استخوان دین تنها طعمه‌ای است که سگهای هار برایش دندان میدرند.و پرسش اصلی اینست تا کی مردم افغانستان باید تماشاگر این نمایش خون باشند؟
جواب روان‌شناختی روشن است: تا زمانی که جامعه نترسد، تا زمانی که قربانی سکوت نکند، تا زمانی که دین از دست دیوانه‌ها بازپس گرفته نشود.

خبرگزاری پیشگو: امروز دوشنبه مورخ ۱۳ اسد ۱۴۰۴ خورشیدی که برابر است با ۴ اگوست ۲۰۲۵ میلادی: این تصویر، نمایشی عینی از بی‌رحمی و دشمنی عریان گروه ترورستی طالبان با آزادی بیان بود؛ رژیمی که با زبان تهدید، لوله تفنگ را جایگزین قلم و دوربین کرد.

اما امروز، تلخ تر از آن صحنه، خبر بازداشت شکیب احمد نظری در بند استخبارات گروه طالبان و فرار صمیم فیضی از کشور است. خبرنگارانی که روزگاری در برابر خشونت ایستادگی کردند و روایت‌گر رنج مردم بودند، اکنون قربانی همان ساختاری شده اند که رسوایی‌اش را افشا می‌کردند. گروه طالبان نه‌تنها از تاریخ عبرت نگرفته‌اند، بلکه با شدت و وقاحت بیشتری به سرکوب خبرنگاران ادامه می‌دهند.

طالبان، دشمن سرسخت حقیقت‌اند. برای آنان، هر صدای مستقل، هر دوربین بی‌طرف و هر قلم آزاده، تهدیدی وجودی است. آنان می‌دانند که قدرت‌شان نه بر مشروعیت، بلکه بر وحشت و اختناق بنا شده است. بنابراین هرگونه روزنه‌ای برای بیان واقعیت را با بازداشت، شکنجه و ارعاب می‌بندند.

رفتار افراد گروه طالبان با خبرنگاران تنها یک رویکرد امنیتی نیست؛ این یک جنگ آشکار با آزادی بیان، آگاهی عمومی و شعور جمعی است. وقتی خبرنگاران به جرم انجام وظیفه حرفه‌ای‌شان به سلول‌های استخبارات کشانده می‌شوند، در واقع، جامعه به سمت تاریکی مطلق سوق داده می‌شود.

اما مسئولیت تنها بر دوش گروه ترورستی طالبان نیست. سکوت شرم‌آور رسانه‌های بین‌المللی و نهادهای مدعی دفاع از حقوق بشر، و مدافع حقوق خبرنگاران به این ظلم مشروعیت ضمنی بخشیده است. چگونه است که تصویر شکیب در میانه‌ی تهدید گروه طالبان به‌سرعت جهانی شد، اما امروز که خود او در چنگال استخبارات این گروه قرار دارد و صمیم فیضی نیز از کشور فراری و در کشور دیگری در خفا با عالمی مشکلات اقتصادی بسر میبرد، صدای اعتراض به ندرت شنیده می‌شود؟

گروه طالبان باید بدانند که تاریخ این جنایات را فراموش نخواهد کرد. زندانی‌کردن خبرنگاران، نشانه‌ی ضعف و هراس رژیمی است که خوب می‌داند حقیقت، سرانجام راه خود را خواهد گشود. همان‌گونه که عکس شکیب احمد نظری و صمیم فیضی سندی از چهره‌ی واقعی خشن گروه طالبان شد، امروز بازداشت شکیب نظری و فرار صمیم فیضی از کشور و در به در کشور های دیگر سندی عمیق‌تر از ورشکستگی اخلاقی و سیاسی این گروه است.

طالبان می‌توانند خبرنگاران را زندانی کنند، اما نمی‌توانند حقیقت را به بند بکشند.

شفقت نوری

روز گذشته، پارلمان اتحادیه اروپا در شهر بروکسل کشور بلجیم میزبان نشستی با حضور نمایندگان اتحادیه اروپا و جمعی از فعالان سیاسی و مدافعان حقوق بشر و مدافعان حقوق زنان افغانستان بود که هدف از این نشست، بررسی وضعیت جاری افغانستان و تبادل نظر در مورد راه‌های کمک به مردم و خصوصا زنان این کشور گفته شده است.

سیسل استرادا نمایند پارلمان اتحادیه اروپا در این نشست، نگرانی عمیق خود را از خشونت‌های اخیر گروه طالبان، به ویژه علیه زنان، ابراز کرده گفت که وضعت افغانستان را به شکل جدی زیر نظر دارند و در دو سال گذشته شمار زیادی از افرادی که توسط طالبان در خطر مرگ قرار داشتند را نجات داده و به کشور اروپا انتقال نموده اند.

الیسندرا موریتی عضو دیگری این اتحادیه از کشور ایتالیا، در واکنش به جنایات اخیر گروه طالبان علیه زنان افغان، اشک ریخت و از مبارزات زنان افغانستان در راستایی دفاع از حقوق شان ابراز حمایت و قدردانی نمود.

نمایندگان زنان افغانستان نیز به نوبه خود به بیان نگرانی‌ها و دیدگاه‌های خود پرداختند.

فرشته سما هنرمند محبوب افغانستان که در این نشست شرت نموده بود نیز سخنرانی نموده نگرانی خود را از وضعیت هنرمندان افغانستان زیر اداره این گروه ابراز نموده و از اتحادیه اروپا خواست تا با هنرمندان افغانستان همکاری نمایند .

داکتر نور الحق نسیمی موسس بنیاد افغانستان و آسیایی میانه همچنان سخنرانی نموده از نمایندگان پارلمان اتحادیه اروپا خواست تا هرچه زودتر در قبال افغانستان برنامه های روشنی خود را داشته باشند.

نمایندگان اتحادیه اروپا گفتند که وضعیت جاری در افغانستان را به خوبی زیر نظر دارند و این وضعیت برای آنان قابل قبول نبوده و در حمایت از زنان افغانستان تلاش های شان را انجام میدهند.

این تعهدات و برنامه های اتحادیه اروپا در حالی که قابل تقدیر است، سوالات مهمی را در مورد رویکرد کلی اتحادیه اروپا در قبال بحران افغانستان مطرح می‌کند.

جاوید کارگر یکی دیگری از فعالین سیاسی افغانستان مقیم اروپا در این نشست، با ابراز نگرانی از خروج نخبگان علمی از افغانستان، این سوال را مطرح کرد که چرا کشورهای اروپایی و آمریکا به جای خروج افراد از افغانستان، برای نجات ۴۵ میلیون نفر از چنگال طالبان ترورستان روسی تلاش نمی‌کنند؟

آقای کارگر از پارلمان اتحادیه اروپا، در سخنرانی خود، سه سوال اساسی را از نمایندگان این اتحادیه پرسید اما هیچگاهی برایش پاسخی داده نشد.

1. در حالی که ۴۵ میلیون نفر در افغانستان زیر سلطه گروه ترورستی طالبان روسی در خطر هستند، چرا کشورهای عضو اتحادیه اروپا برای نابودی طالبان روسی در افغانستان تلاش نمی‌کنند؟
2. چرا اتحادیه اروپا به وعده‌های خود در قبال افغانستان عمل نمی‌کند و گام‌های عملی برای نابودی طالبان روسی برداشته نمی‌شود؟
3. اگر اتحادیه اروپا مستقیماً در افغانستان دخالت نمی‌کند، چرا از جنبش‌های زنان و جبهه‌های مختلف آزایدبخش و مخالف طالبان روسی حمایت نمی‌کنید تا خود مردم افغانستان تروریسم را ریشه‌کن کنند؟

گرچند برای نخستین بار بعد از اینکه کشور روسیه گروه طالبان را به رسمیت شناخت، استفاده از کلمات طالبان روسی توسط آقای کارگر در پالمان اتحادیه اروپا مطرح شد، برای نمایندگان این اتحادیه جالب بود.

اما پاسخ نمایندگان اتحادیه اروپا به سوالات آقای کارگر و دیگر اشتراک کنندگان در این جلسه، وعده ارایه پاسخ در آینده نزدیک بود. ارایه پاسخ در اینده و یا بزودی، نشان‌دهنده عدم وجود یک استراتژی مشخص و قاطع از سوی اتحادیه اروپا برای حل بحران افغانستان است.

این نشست، بار دیگر نشان داد که جامعه بین‌المللی، به ویژه اتحادیه اروپا، در قبال وضعیت افغانستان با چالش‌های جدی روبرو است. در حالی که کمک‌های بشردوستانه و تلاش برای خروج افراد در معرض خطر، ضروری است، اما حل بحران اساسی در افغانستان، نیازمند یک رویکرد جامع‌تر و قاطع‌تر است.

حمایت از نیروهای داخلی مخالف طالبان و تلاش برای نابودی تروریسم، از جمله اقداماتی است که می‌تواند به بهبود وضعیت در افغانستان کمک کند.

این نشست به پیشنهاد آقای داکتر نورالحق نسیمی موسس و بنیاد گذار موسسه افغانستان و آسیایی میانه مقیم لندن برگزار گردیده بود .

پیشگو نیوز: حملات اسرائیل به ایران که ترامپ عملاً از آن حمایت کرده است — اکنون وعده او مبنی بر پیشبرد صلح در منطقه را به چالش کشیده است.

این حملات همچنین پایگاه حمایتی ترامپ را دچار شکاف کرده است، زیرا بسیاری از سیاستمداران و مفسران راست‌گرا تأکید دارند که حمایت بی‌قید و شرط از اسرائیل با شعار «اول آمریکا» (America First) که ترامپ با آن به کاخ سفید رسید، در تضاد است.

تریتا پارسی، معاون اجرایی اندیشکده کوئینسی (Quincy Institute) که در آمریکا و با رویکرد ترویج دیپلماسی فعالیت می‌کند، می‌گوید: در بسیاری از بخش‌های پایگاه حامی سیاست «اول آمریکا»، حسی بسیار قوی‌ از خیانت و خشم وجود دارد، زیرا آن‌ها واقعاً دیگر با ایده دخالت یا حمایت آمریکا از چنین جنگ‌هایی مخالف شده‌اند.

«این پایگاه عمدتاً نسبت به اسرائیل بدبین شده‌اند و عمیقاً باور دارند که چنین جنگ‌هایی همان عواملی هستند که باعث می‌شوند دولت‌های جمهوری‌خواه شکست بخورند و همین جنگ‌ها موجب می‌شوند که دستورکارهای داخلی وسیع‌تر آن‌ها به خطر بیفتد.»

روز جمعه، چندین محافظه‌کار حملات اسرائیل را زیر سؤال بردند و هشدار دادند که آمریکا نباید وارد جنگی شود که به نفعش نیست.

تاکر کارلسن، مفسر بانفوذ محافظه‌کار که از چهره‌های اصلی جنبش «عظمت را دوباره به آمریکا بازگردانیم» (MAGA) محسوب می‌شود، گفت که ایالات متحده نباید از «دولت جنگ‌طلب» بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل، حمایت کند.

«اگر اسرائیل می‌خواهد این جنگ را به راه بیندازد، کاملاً حق دارد. یک کشور مستقل است و می‌تواند هر کاری بخواهد انجام دهد. اما نه با حمایت آمریکا.»

این خبرنامه افزود که جنگ با ایران می‌تواند «نسل بعدی تروریسم را تغذیه کند» یا به کشته شدن هزاران آمریکایی در راه اجرای یک دستورکار خارجی منجر شود.

در ادامه آمده است: بدیهی است که هیچ‌یک از این دو سناریو به نفع ایالات متحده نخواهد بود. اما گزینه‌ای دیگر وجود دارد: اسرائیل را رها کنید. بگذارید خودشان جنگ‌هایشان را پیش ببرند.

رند پل، سناتور جمهوری‌خواه، نیز درباره جنگ با ایران هشدار داد و از نئومحافظه‌کاران جنگ‌طلب در واشنگتن انتقاد کرد.

او در یک پست در شبکه‌های اجتماعی نوشت: اکثریت قاطع مردم آمریکا با جنگ‌های بی‌پایان ما مخالف‌اند، و در سال ۲۰۲۴ همین را با رأی دادن به دونالد ترامپ نشان دادند. من از رئیس‌جمهور می‌خواهم که بر مسیر خود بماند، همچنان «اول آمریکا» را در اولویت بگذارد و وارد هیچ جنگی میان دیگر کشورها نشود.

مارجوری تیلور گرین، نماینده راست‌گرای کنگره، نیز پیامی ارسال کرد که نشان می‌داد با حملات اخیر مخالف است. او پیش‌تر نیز به ترامپ هشدار داده بود که نباید بر اساس ادعاهای اسرائیل درباره اینکه ایران در آستانه دستیابی به سلاح هسته‌ای است، به این کشور حمله کند.

او در پستی در شبکه اجتماعی ایکس نوشت: من برای صلح دعا می‌کنم. صلح. این موضع رسمی من است.

در حالی که بسیاری از حامیان اسرائیل به تهدیدِ «ایران مجهز به سلاح هسته‌ای» اشاره می‌کنند، تهران مدت‌هاست که داشتن چنین برنامه‌ای را رد کرده است. حتی تولسی گابارد، رئیس اطلاعات ملی ترامپ، در ماه مارس شهادت داد که ایالات متحده «همچنان بر این باور است که ایران در حال ساخت سلاح هسته‌ای نیست».

چارلی کرک، فعال و مفسر برجسته جمهوری‌خواه که یکی از حامیان سرسخت اسرائیل است، نیز نسبت به ورود به جنگ با ایران ابراز تردید کرد.

او در پادکست خود گفت: من همین حالا می‌توانم به شما بگویم که پایگاه «مگا» اصلاً خواهان جنگ نیست — به هیچ وجه. آن‌ها نمی‌خواهند آمریکا وارد این درگیری شود. آن‌ها نمی‌خواهند ایالات متحده درگیر این ماجرا باشد.

حتماً، در ادامه ترجمه کامل، دقیق و روان این خبر به فارسی آورده شده است:

چندین ساعت‌ پیش از آنکه اسرائیل روز جمعه بمباران ایران را آغاز کند — که پایگاه‌های نظامی، تأسیسات هسته‌ای و ساختمان‌های مسکونی را هدف قرار داد — ترامپ اعلام کرد که دولتش همچنان متعهد به دیپلماسی با تهران است.

ترامپ در نشست خبری در روز پنج‌شنبه گفت: ببینید! خیلی ساده است. پیچیده نیست. ایران نباید به سلاح هسته‌ای دست پیدا کند. غیر از این، من می‌خواهم آن‌ها موفق باشند. ما به آن‌ها کمک می‌کنیم تا موفق باشند.

قرار بود دور ششم مذاکرات هسته‌ای میان مقام‌های آمریکا و ایران، روز یکشنبه در عمان برگزار شود.

با این حال، ترامپ روز جمعه به خبرنگاران گفت که از پیش از حملات اسرائیل اطلاع داشته است. او اشاره‌ای نکرد که با این حملات مخالفت کرده یا آن‌ها را وتو کرده باشد؛ هرچند که وزیر خارجه، مارکو روبیو، اقدامات اسرائیل را «یک‌جانبه» توصیف کرد.

در عوض، ترامپ مسئولیت این حملات را متوجه تهران دانست و گفت که مقام‌های ایرانی باید به درخواست‌های او برای دستیابی به توافق جهت برچیدن برنامه هسته‌ای کشورشان توجه می‌کردند—موضوعی که تهران آن را خط قرمز معرفی کرده است.

ترامپ پست در شبکه‌های اجتماعی نوشت: به آن‌ها گفتم اوضاع بسیار بدتر از چیزی خواهد شد که می‌دانند، انتظار دارند یا به آن‌ها گفته شده است. گفتم ایالات متحده بهترین و مرگبارترین تجهیزات نظامی جهان را تولید می‌کند — با فاصله — و اسرائیل مقدار زیادی از آن را دارد و باز هم بیشتر دریافت خواهد کرد.

پارسی (تحلیلگر ایرانی-آمریکایی) گفت که ترامپ در ابتدا خواهان رسیدن به توافق با ایران بود، اما درخواست او برای توقف کامل غنی‌سازی اورانیوم توسط تهران باعث بن‌بست در مذاکرات شد.

او به الجزیره گفت: [ترامپ] به‌جای آن‌که مذاکرات را به‌طور منطقی پیگیری کند، هدف صفر درصد غنی‌سازی را دنبال کرد؛ چیزی که به‌صورت قابل پیش‌بینی به بن‌بست می‌انجامید — و اسرائیلی‌ها نیز پیش‌بینی‌شده از این بن‌بست برای کشاندن ترامپ به سوی حملات نظامی و تشدید تنش استفاده کردند.

پارسی افزود که معتقد است ترامپ طی هفته گذشته با علم به حملات قریب‌الوقوع اسرائیل، با تاکید بر دیپلماسی، مردم را فریب داده است.

او گفت: ترامپ عمداً اظهاراتی در حمایت از دیپلماسی و مخالفت با حمله اسرائیل مطرح کرد و باعث شد همه فکر کنند اگر هم حمله‌ای قرار است صورت گیرد، پس از برگزاری دور ششم مذاکرات در روز یکشنبه خواهد بود. اما در عوض، حمله زودتر اتفاق افتاد.

در حالی که حملات اسرائیل در کنگره با مقداری انتقاد مواجه شد، بسیاری از جمهوری‌خواهان و دموکرات‌ها از آن‌ها استقبال کردند.

با این حال، بخش مهمی از پایگاه حامیان ترامپ را طیفی از جناح راست تشکیل می‌دهد که نسبت به حمایت بی‌قید و شرط آمریکا از اسرائیل تردید دارند.

جان هافمن، پژوهشگر دفاعی و سیاست خارجی در مؤسسه لیبرترینی کاتو، گفت: آن‌ها نماینده بخشی قابل توجه از پایگاه جمهوری‌خواهان هستند، به‌ویژه اگر به جوان‌ترها نگاه کنید.

هافمن به نظرسنجی اخیر مرکز تحقیقاتی پیو اشاره کرد که نشان می‌دهد ۵۰ درصد از جمهوری‌خواهان زیر ۵۰ سال دیدگاه منفی نسبت به اسرائیل دارند.

او به الجزیره گفت: مردم آمریکا از این جنگ‌های بی‌پایان خسته و بیزارند.

در دوران ریاست‌جمهوری جورج بوش پسر، جنگ‌طلبان سیاست خارجی که طرفدار مداخله نظامی بودند، بر حزب جمهوری‌خواه تسلط داشتند. او پس از حملات ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱، جنگ‌های عراق و افغانستان را آغاز کرد.

اما آن دو جنگ فاجعه‌بار از آب درآمدند. هزاران سرباز آمریکایی کشته شدند و بسیاری دیگر با آسیب‌های جسمی و روانی دائمی مواجه شدند. منتقدان همچنین پرسیدند آیا این جنگ‌ها واقعاً منافع واشنگتن در منطقه را پیش بردند یا آن‌ها را به عقب راندند.

برای نمونه، پروژه ملت‌سازی در عراق باعث شکل‌گیری حکومتی طرفدار ایران شد و گروه‌هایی مانند داعش ظهور کردند که تهدیدی برای امنیت جهانی به شمار می‌رفتند.

در افغانستان نیز طالبان در سال ۲۰۲۱ دوباره به قدرت بازگشت؛ تقریباً دقیقاً بیست سال پس از آنکه توسط نیروهای آمریکایی سرنگون شده بود. دولت تحت حمایت واشنگتن به‌سرعت فروپاشید، همزمان با خروج نیروهای آمریکایی از کشور.

ترامپ در جریان کمپین انتخاباتی‌اش برای سال ۲۰۲۴، از خشم عمومی ناشی از این دو جنگ بهره برد. او بارها یک سناریوی جایگزین را ترسیم کرد و گفت اگر رئیس‌جمهور می‌بود، فروپاشی دولت افغانستان هیچ‌گاه اتفاق نمی‌افتاد.

او در یکی از گردهمایی‌های اکتبر ۲۰۲۴ در دیترویت گفت: [اگر من در کاخ سفید بودم] ما آن وضعیت وحشتناک در افغانستان را نداشتیم. شرم‌آورترین لحظه در تاریخ کشورمان بود.

ترامپ همچنین رقیب دموکرات خود، کامالا هریس، را به خاطر همراهی‌اش با دیک چنی (معاون رئیس‌جمهور بوش) و دخترش لیز چنی مورد حمله قرار داد و آن‌ها را «جنگ‌طلب» خواند.

او در گردهمایی دیگری در نوی، میشیگان، گفت: کامالا با لیز چنی، جنگ‌طلبی که از مسلمانان نفرت دارد و می‌خواهد تقریباً به تمام کشورهای مسلمان حمله کند، در حال برگزاری کمپین‌های تبلیغاتی است.

او افزود که دیک چنی «مسئول حمله به خاورمیانه و کشتن میلیون‌ها نفر بود.»

اما منتقدان می‌گویند موضع ترامپ در قبال حملات اسرائیل به ایران، خطر گرفتار شدن خودش در یک جنگ جدید در خاورمیانه را به همراه دارد.

هافمن در این زمینه به نزدیکی روابط آمریکا و اسرائیل و پافشاری مقام‌هایی در حزب جمهوری‌خواه مانند سناتور لیندسی گراهام اشاره کرد که دهه‌هاست برای درگیری با ایران فشار آورده‌اند.

او گفت: احتمال بسیار زیادی وجود دارد که ایالات متحده به درون این جنگ کشیده شود.

مهندس ها بزودی متوجه اختلال در سیستم این زبان شده و سیم های روبات را قطع کردند

این نخستین باری است که یک روبات از کنترل خارج میشود و بالای مهندس های خودش حمله میکند

پیش از این کشور ها و دانشمندان مختلف دنیا از آینده خبرناک هوش مصنوعی و روبات خبر داده بودند .

اما با وجود آن هم کشور های مختلف جهان در بخش فناوری و هوش مصنوعی در حال اختراعات بیشتر و جدیدتر هستند .

خبرگزاری پیشگو؛ امروز‌پنجشنیه مورخ ۸ جوزای ۱۴۰۴ هجری خورشیدی ، بر اساس گزارش های موثق که به خبرگزاری پیشگو رسیده است

چندین نفر از مقامات بلند پایه گروه طالبان از سمت های شان تبدیل و شماری هم برکنار و از اداره اداره گروه طالبان اخراج شدند .

قابل ذکر است که این تبدیلی و برکناری ها بر اساس فشار های خارجی بالای اداره گروه طالبان صورت گرفته است.

گزارش – نگیته توانا