غور در آتش نفرت و تبعیض میسوزد..!

غور در آتش تبعیض و جنگ‌های قومی می‌سوزد؛ سرزمینی که روزگاری هوای آزادش بوی همبستگی می‌داد، اکنون در هُرم کینه و دود جنگ گرفتار شده است. قدم به قدمِ خاکش با ردّ پاهای بی‌رحم ملیشه‌های سیاهِ طـالب لکه‌دار شده؛ مردمی که دلتنگ آفتاب عدالت‌اند، حالا حتی سایه‌ی امنیت را هم نمی‌بینند.

نوشته یک باشنده ولایت غور

نه‌تنها عدالت و امنیت از میان رفته، بلکه در ۱۱ ولسوالی های این ولالیت بذر نفرت و نفاق در دل کوهستان‌ها و روستاها پاشیده شده و هر روز جوانه می‌زند. دیروز همسایه‌ها با یک سلام گرم، درِ خانه‌ی هم را می‌کوبیدند؛ امروز با نگاهی از شک و ترس از کنار هم می‌گذرند. بر سر زبان‌ها دیگر حرف از همدلی نیست؛ حرف از «ما» و «آن‌ها»ست، از قوم و مذهب، از مرزهای ساختگی که با گلوله و تهدید کشیده شده است.

مدارس نیمه‌ویران، کلاس‌های خالی و کتاب‌های غبارگرفته گواه اند که آینده‌ی کودکان این دیار به گروگان جهل و تعصب افتاده است. دخترانِ دیروز که رؤیای دکتر و مهندس شدن در سر داشتند، امروز پشت پنجره‌های چوبی، گوشه‌ی اتاق‌های تاریک، رؤیای‌شان را مرور می‌کنند و از آینده می‌ترسند.

بازارها که باید پر از هیاهوی زندگی باشند، به سکوت تلخی فرو رفته‌اند. کسبه با چشمانی خسته به درِ نیمه‌باز دکان‌های‌شان زل می‌زنند؛ انگار هر لحظه منتظرند انفجاری دیگر یا یورشی تازه رشته‌ی نازک معاش‌شان را پاره کند.

اما در همین تاریکی، جرقه‌های امید خاموش نشده است. مادرانی که شب‌ها چراغ خانه را روشن نگه می‌دارند تا فرزندان‌شان هنوز معنای نور را بفهمند؛ معلمانی که بر ویرانه‌ها تخته‌ای می‌یابند و الفبای صلح را یادآور می‌شوند؛ پیرمردانی که داستان‌های دورِ هم‌زیستی را برای نوه‌های‌شان زمزمه می‌کنند تا بدانند ریشه‌های این خاک از محبت است.

غور می‌تواند دوباره برخیزد، اگر به جای تفنگ، دست‌ها به هم برسند؛ اگر به جای شعارهای تهی، صدای عدالت و برابری طنین بیندازد. باید آن بذر کینه را پیش از آن‌که جنگلی از نفرت بسازد، از دل خاک بیرون کشید و به جایش دانه‌ی شناخت و احترام کاشت. این سرزمین مستحق آن است که کودکانش در صلح بخندند، جوانانش آینده‌ای روشن بسازند و پیرانش آرامشِ سال‌های آخر را در آغوش بگیرند.

بگذار فریاد بزنیم: «غور جای نفرت و تبعیض نیست!» بگذار زخم‌هایش را مرهم همدلی بگذاریم و شعله‌های جنگ را با باران همبستگی خاموش کنیم؛ زیرا تنها در سایه‌ی وحدت است که می‌توانیم دوباره به آفتاب عدالت سلام کنیم و پیکر زخمی این سرزمین را التیام بخشیم.